Dit is het derde bericht over stappen die de overheid moet zetten wanneer een maatschappelijk probleem om ingrijpen vraagt. Kortheidshalve verwijs ik hier via een link naar de eerste respectievelijk tweede bijdrage.  We waren aanbeland bij het moment waarop de politiek de ambities formuleert (stap 11) en bij de situatie waarbij het bestuur aan zet is om de weg

Vorige week heb ik een aanzet gemaakt met het opsommen van stappen die we moeten zetten in een beleidsproces om een maatschappelijk vraagstuk aan te pakken. Let wel, het zijn methodologisch, wetenschappelijk gefundeerde stappen. Ik noem ze nog een keer kort: Je zult eerst met feiten en cijfers moeten onderbouwen dat het fenomeen dat ‘probleem’ wordt genoemd ook daadwerkelijk

Bij het oplossen van maatschappelijke vraagstukken zie ik overheden – van klein tot groot – steeds weer dezelfde methodologische fouten maken. De eerste fout die wordt gemaakt zit meteen aan het begin van het beleidsproces en dat heeft te maken met het formuleren van het maatschappelijk probleem. Ik geef er de voorkeur aan om niet

Dit bericht gaat over het negende van de tien voorstellen van de Staatscommissie rechtsstaat uit haar rapport De gebroken belofte van de rechtsstaat, Tien verbetervoorstellen met oog voor de burger. Dit negende voorstel luidt: ‘Richt de bestuurlijke besluitvorming en de procedure voor bezwaarschriften zo in dat burgers ervaren dat zij gehoord en gezien worden.’  Enerzijds moet de

Dit bericht gaat over het achtste van de tien voorstellen van de Staatscommissie rechtsstaat uit haar rapport De gebroken belofte van de rechtsstaat, Tien verbetervoorstellen met oog voor de burger. Dit achtste voorstel luidt: ‘Investeer fors in de verbetering van de rechtsbescherming.’ Dit is weer zo’n mooie ambitie, waarvan ik denk ‘Hoe ga je dat regelen?’ De