Ik heb afgelopen week een hele dag cursus gegeven aan rijksambtenaren in Den Haag over het maken van beleid van buiten naar binnen en van onderop. Ik noem dat ook wel Samenlevingsbeleid.
Wat me dan opvalt is dat op men rijksniveau bij het maken van beleid altijd de buitenwereld opzoekt. Hun buitenwereld bestaat echter uit institutionele partijen, zoals koepelorganisaties en belangengroeperingen. Maar de mensen die echt met de poten in de klei staan worden niet rechtstreeks betrokken bij het beleidsproces. Dat maakt volgens mij een wereld van verschil.
Niet zelden lopen uitvoerders te hoop tegen wat ze in ‘Den Haag’ weer allemaal hebben bedacht. Dat komt dus niet doordat ambtenaren niet vanachter hun bureau vandaan komen, maar dat is het gevolg van het raadplegen van slechts de vertegenwoordigende partijen. Het is twijfelachtig of deze partijen daadwerkelijk weten wat er bij hun achterban speelt.
Verstandig beleid kan pas worden geconcipieerd op basis van een degelijke analyse van de werkelijkheid. Die werkelijkheid kent vele gezichtspunten. Als je tekortschiet in het in beeld brengen van deze diversiteit, dan ga je de mist in met je analyse en dan sluit je beleid niet aan op de wens van de samenleving.
Dit vraagstuk zal vanzelfsprekend een plek krijgen in mijn boek.
Reacties op dit bericht zijn zeer welkom.
Wil je elke week een seintje ontvangen als ik een nieuw blog heb gepubliceerd? Schrijf je dan in.
Hallo Peter, net dáár: de mensen en organisaties die met hun voetjes in de klei staan en die NIET bij het beleidsproces worden betrokken, heb ik vandaag met een collega en gister met een heel team, over gesproken. Vermoedelijk vallen zij buiten het blikveld v een overheid, die met name uitgaat van gesubsidieerde organisaties enerzijds en de burger anderzijds. En is het niet zo, dat “binnen het blikveld”, het proces, een evt ontwikkeling, daarmee de intern gericht is? #geenbeeldvanofruimtevoordeBUITENWERELD.
Succes met het boek, blijft boeiend.
Dank voor je bericht Maret. Een belangrijke stap in een beleidsproces is het in beeld brengen van mensen die je met verstand en gevoel iets kunnen vertellen over het maatschappelijk vraagstuk dat je wil oplossen.De juiste aanpak zorgt ervoor dat je niet alleen de usual suspects in beeld krijgt, maar veel breder gaat.