Op 14 november 2018 hebben de Europese Unie en Engeland een voorstel voor een Brexit-deal op tafel gelegd. En nu beginnen de onderhandelingen pas echt. Misschien komen alle partijen tot de conclusie dat Brexit – in welke vorm dan ook – geen oplossing is. En dat een Europese Federatie wel een oplossing biedt voor wat Engeland wil.

Het Verenigd Koninkrijk heeft namelijk van 1803 tot 1940 vele pogingen gedaan om van het Britse Empire een grote federatie te maken. Ze hadden van de afgescheiden dertien kolonies geleerd dat een federatie verbondenheid creëert, en tevens de soevereiniteit van de lidstaten garandeert. Als het zijn eigen historische federaliseringsinspanningen uit het stof haalt, beseft men misschien dat werken aan een federatie van de Verenigde Staten van Europa beter is dan Brexit. 

Wie weet, misschien komt het er nog van als het Brexit-proces vanaf nu tot eind 2020 verder in de versukkeling geraakt. Het is niet ondenkbaar dat de federalist Michel Barnier, die namens de EU de Brexitonderhandelingen leidt, aan Theresa May het aanbod doet om samen met een aantal landen van het continent een Europese Federatie op te richten. Dat herstelt tevens de verbondenheid in het Verenigt Koninkrijk omdat dan Schotland en Noord-Ierland niet langer de behoefte hebben om zich af te scheiden. 

Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa heb ik een boek geschreven. Kijk maar even naar de Trailer. 

Onlangs ging het in De Wereld Draait Door weer over de vraag: welk woord zou je willen schrappen? Ook nu was het mijne er niet bij: Vreemdelingenrecht. Dat bestaat namelijk niet. Wij hebben alleen maar Vreemdelingenonrecht, meedogenloos onrecht.
Hoe zit dat in elkaar? Als politici een probleem niet willen oplossen in de politieke arena gaan ze het juridificeren. Zoals Van Agt dat indertijd deed met de problemen rond abortus, kraken en staken. Hoe doen politici dat juridificeren? Heel eenvoudig: ze maken regels met criteria waar je aan moet voldoen om – in dit geval - in Nederland te mogen blijven. Vervolgens laten ze een bureaucratisch doolhof ontstaan waarin vreemdelingen verdwalen en dus niet aan de gestelde criteria kunnen voldoen. Ze krijgen dan een bericht dat ze terug naar hun land moeten. Een beroep op de rechter faalt omdat de rechter doet wat de rechter moet doen, namelijk vaststellen wat rechtens geldt. En dat is dat betrokkene niet voldoet aan de criteria en dus uitgezet mag worden. De rechter mag niet het perfide karakter van de regelingen beoordelen. Als vervolgens massaal protest ontstaat, zoals rond de uitzetting van Armeense kinderen, kunnen politici zich verschuilen achter: ‘Regels zijn regels’. Zowel de vreemdeling als de rechter zijn machteloos omdat de rechter krachtens artikel 13 van de Wet Algemene Bepalingen niet mag zeggen: ‘Die regels deugen niet, dus ik kan geen recht spreken.
De structuren, procedures en culturen binnen het vreemdelingenrecht zijn primair gericht op tegenhouden en uitzetten van vreemdelingen. De snelheid waarmee op dit moment in november 2018 steeds meer landen weigeren het VN-migratiepact te tekenen, met het smoesje dat ze geen soevereiniteit willen kwijtraken, spreekt voor zich. Ook al kent dat pact geen bindende regels, nog steeds geldt het adagium uit het Romeinse recht: pacta servanda sunt (verdragen behoren te worden nageleefd).
Het politieke ambt is het belangrijkste ambt ter wereld. Waar het politieke ambt afwezig is vallen samenlevingen uiteen. Maar er zijn niet veel politici die de grondslagen van dat politieke ambt kennen. Laat staan dat ze weten dat de Europese migratieproblematiek alleen kan worden aangepakt binnen een Europese Federatie. En dat een federatie de soevereiniteit blijft garanderen.
Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa heb ik een boek geschreven. Kijk maar even naar de Trailer. 

In twee delen lever ik een bijdrage aan de discussie over migratie. Dit deel bevat een korte onderbouwing van het standpunt dat migratie goed is, en dus moet. Het volgende deel is een aanval op het anti-immigratie natiestatelijk denken als bron van mogelijke nieuwe oorlogen en genocides op het Europese continent.
Begin december 2018 wordt in Marrakesh het VN Migratiepactondertekend. Daar is twee jaar aan gewerkt met alle landen in de wereld, behalve Amerika. En, warempel, op dit moment, enkele weken voor die plechtige ondertekening, krijgen sommige landen van de Europese Unie koudwatervrees. Onder de druk van nationalistische-populistische anti-migratie stromingen heeft een handvol Europese landen zich teruggetrokken. In hoeverre ze dat als individuele lidstaat mogen doen – en zich dus eenzijdig kunnen onttrekken aan de gezamenlijke besluitvorming van de Europese Unie – laat ik hier rusten.

Ik weet niet of het u is opgevallen maar we praten al enige jaren niet meer over ‘slaven’ als het over de slavernij van vorige eeuwen gaat. We formuleren het nu anders omdat het besef is doorgedrongen dat niemand slaaf is. Er zijn alleen ‘tot slaaf gemaakten’. Ik neem de vrijheid om dit begrip toe te passen op het Migratie Pact. Landen die het niet willen tekenen doen dat voornamelijk om illegalen te kunnen weren of terug te sturen. Maar niemand in de wereld is illegaal. Er zijn alleen ‘tot illegaal gemaakten’.
In dit verband beleefden we onlangs weer een dieptepunt. Als je mensen niet kunt weren of uitzetten dan nog kan een fractieleider in de Tweede Kamer ze wel stigmatiseren als Slechte mensen in Slechte wijken, aan te pakken met Strenger Straffen. Beangstigend veel S-en zo dicht bij elkaar. En wat zou dan de eerste strenge straf voor die slechte mensen in die slechte wijken moeten zijn? Ze verplichten om een gele S op hun jas te naaien? En daarna een muur om die wijk? Met wachttorens?
Europa zou tussen nu en het einde van deze eeuw, dus in 80 jaar, niet minder dan 500 miljoen immigranten uit de hele wereld moeten aantrekken. Europa heeft die 500 miljoen immigranten nodig om humanitair, demografisch en geopolitiek te kunnen overleven. Dat standpunt baseer ik op cijfers, feiten en argumenten die u op uw gemak kunt zien als u deze videobekijkt en op u laat inwerken. Misschien ziet u dan in dat het ‘Wir schaffen dass’ van mevrouw Merkel een herformulering verdient als ‘Wir müssen dass’.
Ik ken alle meningen die verklaren dat een dergelijk standpunt onuitvoerbaar en zelfs absurd is. Maar het gaat nu even niet om meningen. Als u mijn standpunt onwaar vindt dan dient u dit met cijfers en feiten te weerleggen en vindt u mijn standpunt onjuist dan vraag ik u met overtuigende argumenten te komen. Argumenten die niet ontleend mogen worden aan de grote hoeveelheid problemen die we moeten oplossen om in 80 jaar 500 miljoen immigranten een menswaardig bestaan te geven, maar argumenten die mijn humanitaire, demografische en geopolitieke inzichten genoegzaam weerleggen.
Hoewel het een historische stap in de goede richting is blijft het VN Migratie Pact een kwetsbaar ding omdat het intergouvernementele karakter uit zijn aard als splijtzwam fungeert. De tragiek van migratie verdient een beter politiek antwoord dan een verdrag. Alleen binnen een Europese Federatie kan de menselijkheid en wenselijkheid van migratie staatkundig en institutioneel gewaarborgd worden.
Ik mijn boek Verbondenheid, Veiligheid en Voorspoed leg ik uit waarom en hoe we de federale Verenigde Staten van Europa zouden moeten oprichten. Kijkt u maar eens even naar de Trailer.

Zoals gemeld in de vorige bijdrage onder de titel Migratie is goed. Migratie moet, ga ik nu in op het gevaar van natiestatelijk denken met zijn vijandige opstelling tegen migranten. 

Volksvertegenwoordigende systemen staan onder druk van infiltratie door personen die daar niet in thuis horen. Diverse gemeenteraden hebben er al mee te maken. Daar is weinig aan te doen. De procedures van de democratie staan open voor iedereen en kunnen dus gekaapt worden. Een andere kwestie is: als ze er eenmaal zitten, kun je ze dan eruit krijgen? Die vraag bespreek ik in het licht van infiltratie van natiestatelijke activisten in parlementen. Hun activisme zou wel eens veel gevaarlijker kunnen zijn dan hun anti-migratie retoriek.

De kern van dat activisme is het pleidooi voor een staatkundige herinrichting van Europa naar natiestatelijk model. Ik ga proberen uit te leggen dat je dan de vraag moet stellen of het houden van dergelijke pleidooien niet in strijd is met artikel 7 van de grondwet. En dus strafbaar. 

Om de relevantie van die vraag aan te tonen ga ik eerst terug naar 1648. In dat jaar kwam er met het Verdrag van Westfalen een einde aan eeuwenlange oorlogen binnen Europa. Het formaliseerde het begrip ‘natiestatelijke soevereiniteit’ door grenzen om volkeren heen te trekken waardoor de bewoners burgers werden van een land en niet langer onderdaan waren van de Paus of van een Koning. Dat waren personen die ‘soevereiniteit’ beschouwden als iets dat één en ondeelbaar was met hen zelf. Het nieuwe Westfaalse soevereiniteitsbegrip betekende: elk land is baas in eigen huis, niemand mag je aanvallen en je hoeft geen bevelen van een ander land op te volgen. Kortom, dat was de geboorte van natiestatelijk denken en handelen. Soevereiniteit lag niet langer bij de Paus of bij Koningen, maar bij natiestaten.

Maar wat gebeurde er? De oorlogen hielden niet op. Foutje. Men was vergeten dat landen altijd wel iets met elkaar te maken hebben. Ofwel samenwerken, dan wel vechten. Om samenwerken te faciliteren, of om vechtpartijen te voorkomen, moet je een vorm van grensoverschrijdend bestuur inrichten. En dat gebeurde dus niet. De natiestaten sloten zich op binnen hun grenzen, hielden migranten zoveel mogelijk buiten de deur en wensten geen bestuur over hun landsgrenzen heen. In de wetenschap is men dit ‘de natiestatelijke anarchie’ gaan noemen. 

Dat woord ‘anarchie’ vereist uitleg. Het komt uit het oud-Grieks en bestaat uit twee delen: an en archo. Het deeltje ‘an’ betekent niet. En het andere deel ‘archo’ is regeren, besturen, leiden. Dus de essentie van het begrip anarchie is de áfwezigheid van bestuur. In de natiestatelijke inrichting van Europa was het dus de áfwezigheid van een lichaam, bekleed met grensoverschrijdende bestuursbevoegdheid om behartiging van gemeenschappelijke belangen en zorgen te regelen en vooral ook om conflicten te voorkomen. 

Welnu, de natiestatelijke anarchie heeft daardoor – dus door die afwezigheid van een lichaam bekleed met grensoverschrijdend bestuur - geleid tot een reeks oorlogen en genocides op het Europese continent. Het is de oorzaak van - door staten - georganiseerde moord en doodslag. En het is tevens het motief om alle registers open te trekken om immigratie te weren.

Nu neem ik u even mee naar de betekenis van artikel 7 van de grondwet, dat bekend staat als het klassieke grondrecht van de vrijheid van meningsuiting. Omdat veel mensen denken dat die vrijheid onbeperkt is en dus inhoudt dat je alles mag zeggen, schrijven en tekenen wat je wil lijkt het me goed om het eens duidelijk neer te zetten. 

Het luidt als volgt: “Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.” 

Hier vallen twee dingen op. In de eerste plaats staan de woorden ‘vrijheid van meningsuiting’ er niet in. Het zinsdeel voor de komma zegt alleen dat de overheid geen censuur mag toepassen. Maar oké, sinds jaar en dag noemen we dat zinsdeel de vrijheid van meningsuiting. Geen probleem. 

In de tweede plaats is er wel degelijk een grens die niet mag worden overschreden als je in vrijheid je mening uit. Ga je te ver, dan ben je strafbaar. De rechter bepaalt dan de straf. Dat staat in dat artikel achter de komma. En dat dit geen flauwekul is heeft de heer Wilders gemerkt toen hij dacht dat hij als lid van de Tweede Kamer – met behulp van die vrijheid van meningsuiting - artikel 1 van de grondwet mocht schenden. Niet dus. Koning, keizer, admiraal, de wet geldt voor allemaal. Dat is de ‘rule of law’. In onze taal heet dat ‘rechtsstaat’: niemand staat boven de wet.

Nu weer terug naar de vraag: “Zou vrije verspreiding van meningsuitingen door nationalistische populisten ten gunste van een natiestatelijke herinrichting van Europa kunnen vallen onder het tweede zinsdeel van artikel 7?” Of iets anders geformuleerd: “Wordt met een publiekelijk pleidooi voor terugkeer naar de natiestatelijke inrichting van Europa - met zijn onvermijdelijke oorlogen en genocides - de verantwoordelijkheid volgens de wet overschreden als gevolg waarvan een straf op zijn plaats is?” Als je met het uiten van je mening een door de rechter te bepalen grens overschrijdt, dan pleeg je immers een strafbaar feit. Dus het is niet nodig om alsnog in het Wetboek van Strafrecht een dergelijke strafbaarheidsbepaling op te nemen. De vraag is alleen: ga je met een pleidooi voor een natiestatelijke inrichting van Europa te ver en mag dat leiden tot een straf?

Zie de volgende vergelijking. In een aantal landen is het verboden om de genocide van de Tweede Wereldoorlog, onder de naam Holocaust, te ontkennen. In die landen is de vrije meningsuiting dus in dat opzicht begrensd. Als je daar de Holocaust ontkent ga je nat. Nederland heeft dat verbod niet. Bij ons wordt een eventuele ontkenning van de Holocaust gezien als een schending van een combinatie van artikel 7 en artikel 1 van de grondwet. Dat wordt dan langs bepalingen in het strafrecht verder afgehandeld. Maar de kern is: als je zoiets ergs als de Holocaust ontkent, dan ben je strafbaar. Het gekke is dat het niet strafbaar is als je publiekelijk pleit voor terugkeer naar de natiestaat terwijl juist de anarchistische natiestatelijke inrichting van Europa de oorzaak van diverse genocides is geweest. 

In dit licht bezien zou het niet vreemd zijn als voorvechters van een natiestatelijke herinrichting van Europa voor de rechter worden gedaagd wegens schending van artikel 7 grondwet. Of een rechter tegen de achtergrond van eeuwenlange structurele vernietiging als gevolg van natiestatelijke vormgeving het risico van vrijspraak wil nemen is aan de rechter. Die kan wel of niet mee te gaan met een verdediging in de trant van “Ja wij bepleiten inderdaad een natiestatelijke herinrichting van Europa, maar we willen natuurlijk geen oorlog”. Dat komt in de buurt van mensen die zijn opgepakt onder verdenking van het voorbereiden van een terroristische aanslag en zich verdedigen met de stelling dat ze alleen maar bezig zijn met het ontwerpen van een nieuw computerspel waarin de speler aanslagen moet proberen te verijdelen.

Natuurlijk kan een dergelijke procesgang stuiten op blokkades. Zou het openbaar ministerie na aangifte daadwerkelijk vervolging instellen? Zo ja, zou een rechter de verdediging in de trant van ‘ons pleidooi voor een natiestatelijke herinrichting van Europa hoeft niet te leiden tot oorlog en genocide’ afwijzen? Zo ja, is de Tweede Kamer dan bereid om de veroordeling aan te merken als een ambtsmisdrijf, waarna krachtens artikel 119 van de grondwet vervolging door de Hoge Raad plaatsvindt? 

Dat is een weg vol hindernissen. Daarnaast moet er nog een andere weg worden aangelegd. Die van preventieve maatregelen door natiestatelijke herinrichting staatkundig te blokkeren. Dat kan alleen door de oprichting van de Verenigde Staten van Europa. In mijn boek Verbondenheid, Veiligheid en Voorspoed leg ik uit welke weg we daartoe moeten bewandelen. Kijkt u maar eens even naar de Trailer.
Het Verenigd Koninkrijk heeft namelijk van 1803 tot 1940 vele pogingen gedaan om van het Britse Empire een grote federatie te maken. Ze hadden van de afgescheiden dertien kolonies geleerd dat een federatie verbondenheid creëert, en tevens de soevereiniteit van de lidstaten garandeert. Als het zijn eigen historische federaliseringsinspanningen uit het stof haalt, beseft men misschien dat werken aan een federatie van de Verenigde Staten van Europa beter is dan Brexit.
Wie weet, misschien komt het er nog van als het Brexit-proces vanaf nu tot eind 2020 verder in de versukkeling geraakt. Het is niet ondenkbaar dat de federalist Michel Barnier, die namens de EU de Brexitonderhandelingen leidt, aan Theresa May het aanbod doet om samen met een aantal landen van het continent een Europese Federatie op te richten. Dat herstelt tevens de verbondenheid in het Verenigt Koninkrijk omdat dan Schotland en Noord-Ierland niet langer de behoefte hebben om zich af te scheiden.
Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa heb ik een boek geschreven. Kijk maar even naar de Trailer. 

Zoals gemeld in de vorige bijdrage onder de titel Migratie is goed. Migratie moet, ga ik nu in op het gevaar van natiestatelijk denken met zijn vijandige opstelling tegen migranten. Volksvertegenwoordigende systemen staan onder druk van infiltratie door personen die daar niet in thuis horen. Diverse gemeenteraden hebben er al mee te maken. Daar is weinig aan te doen. De procedures van de democratie staan open voor iedereen en kunnen dus gekaapt worden. Een andere kwestie is: als ze er eenmaal zitten, kun je ze dan eruit krijgen? Die vraag bespreek ik in het licht van infiltratie van natiestatelijke activisten in parlementen. Hun activisme zou wel eens veel gevaarlijker kunnen zijn dan hun anti-migratie retoriek.
De kern van dat activisme is het pleidooi voor een staatkundige herinrichting van Europa naar natiestatelijk model. Ik ga proberen uit te leggen dat je dan de vraag moet stellen of het houden van dergelijke pleidooien niet in strijd is met artikel 7 van de grondwet. En dus strafbaar. Om de relevantie van die vraag aan te tonen ga ik eerst terug naar 1648. In dat jaar kwam er met het Verdrag van Westfalen een einde aan eeuwenlange oorlogen binnen Europa. Het formaliseerde het begrip ‘natiestatelijke soevereiniteit’ door grenzen om volkeren heen te trekken waardoor de bewoners burgers werden van een land en niet langer onderdaan waren van de Paus of van een Koning. Dat waren personen die ‘soevereiniteit’ beschouwden als iets dat één en ondeelbaar was met hen zelf. Het nieuwe Westfaalse soevereiniteitsbegrip betekende: elk land is baas in eigen huis, niemand mag je aanvallen en je hoeft geen bevelen van een ander land op te volgen. Kortom, dat was de geboorte van natiestatelijk denken en handelen. Soevereiniteit lag niet langer bij de Paus of bij Koningen, maar bij natiestaten.
Maar wat gebeurde er? De oorlogen hielden niet op. Foutje. Men was vergeten dat landen altijd wel iets met elkaar te maken hebben. Ofwel samenwerken, dan wel vechten. Om samenwerken te faciliteren, of om vechtpartijen te voorkomen, moet je een vorm van grensoverschrijdend bestuur inrichten. En dat gebeurde dus niet. De natiestaten sloten zich op binnen hun grenzen, hielden migranten zoveel mogelijk buiten de deur en wensten geen bestuur over hun landsgrenzen heen. In de wetenschap is men dit ‘de natiestatelijke anarchie’ gaan noemen. Dat woord ‘anarchie’ vereist uitleg. Het komt uit het oud-Grieks en bestaat uit twee delen: an en archo. Het deeltje ‘an’ betekent niet. En het andere deel ‘archo’ is regeren, besturen, leiden. Dus de essentie van het begrip anarchie is de áfwezigheid van bestuur. In de natiestatelijke inrichting van Europa was het dus de áfwezigheid van een lichaam, bekleed met grensoverschrijdende bestuursbevoegdheid om behartiging van gemeenschappelijke belangen en zorgen te regelen en vooral ook om conflicten te voorkomen.
Welnu, de natiestatelijke anarchie heeft daardoor – dus door die afwezigheid van een lichaam bekleed met grensoverschrijdend bestuur - geleid tot een reeks oorlogen en genocides op het Europese continent. Het is de oorzaak van - door staten - georganiseerde moord en doodslag. En het is tevens het motief om alle registers open te trekken om immigratie te weren.
Nu neem ik u even mee naar de betekenis van artikel 7 van de grondwet, dat bekend staat als het klassieke grondrecht van de vrijheid van meningsuiting. Omdat veel mensen denken dat die vrijheid onbeperkt is en dus inhoudt dat je alles mag zeggen, schrijven en tekenen wat je wil lijkt het me goed om het eens duidelijk neer te zetten. Het luidt als volgt: “Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.” Hier vallen twee dingen op. In de eerste plaats staan de woorden ‘vrijheid van meningsuiting’ er niet in. Het zinsdeel voor de komma zegt alleen dat de overheid geen censuur mag toepassen. Maar oké, sinds jaar en dag noemen we dat zinsdeel de vrijheid van meningsuiting. Geen probleem.
In de tweede plaats is er wel degelijk een grens die niet mag worden overschreden als je in vrijheid je mening uit. Ga je te ver, dan ben je strafbaar. De rechter bepaalt dan de straf. Dat staat in dat artikel achter de komma. En dat dit geen flauwekul is heeft de heer Wilders gemerkt toen hij dacht dat hij als lid van de Tweede Kamer – met behulp van die vrijheid van meningsuiting - artikel 1 van de grondwet mocht schenden. Niet dus. Koning, keizer, admiraal, de wet geldt voor allemaal. Dat is de ‘rule of law’. In onze taal heet dat ‘rechtsstaat’: niemand staat boven de wet.
Nu weer terug naar de vraag: “Zou vrije verspreiding van meningsuitingen door nationalistische populisten ten gunste van een natiestatelijke herinrichting van Europa kunnen vallen onder het tweede zinsdeel van artikel 7?” Of iets anders geformuleerd: “Wordt met een publiekelijk pleidooi voor terugkeer naar de natiestatelijke inrichting van Europa - met zijn onvermijdelijke oorlogen en genocides - de verantwoordelijkheid volgens de wet overschreden als gevolg waarvan een straf op zijn plaats is?” Als je met het uiten van je mening een door de rechter te bepalen grens overschrijdt, dan pleeg je immers een strafbaar feit. Dus het is niet nodig om alsnog in het Wetboek van Strafrecht een dergelijke strafbaarheidsbepaling op te nemen. De vraag is alleen: ga je met een pleidooi voor een natiestatelijke inrichting van Europa te ver en mag dat leiden tot een straf?
Zie de volgende vergelijking. In een aantal landen is het verboden om de genocide van de Tweede Wereldoorlog, onder de naam Holocaust, te ontkennen. In die landen is de vrije meningsuiting dus in dat opzicht begrensd. Als je daar de Holocaust ontkent ga je nat. Nederland heeft dat verbod niet. Bij ons wordt een eventuele ontkenning van de Holocaust gezien als een schending van een combinatie van artikel 7 en artikel 1 van de grondwet. Dat wordt dan langs bepalingen in het strafrecht verder afgehandeld. Maar de kern is: als je zoiets ergs als de Holocaust ontkent, dan ben je strafbaar. Het gekke is dat het niet strafbaar is als je publiekelijk pleit voor terugkeer naar de natiestaat terwijl juist de anarchistische natiestatelijke inrichting van Europa de oorzaak van diverse genocides is geweest.
In dit licht bezien zou het niet vreemd zijn als voorvechters van een natiestatelijke herinrichting van Europa voor de rechter worden gedaagd wegens schending van artikel 7 grondwet. Of een rechter tegen de achtergrond van eeuwenlange structurele vernietiging als gevolg van natiestatelijke vormgeving het risico van vrijspraak wil nemen is aan de rechter. Die kan wel of niet mee te gaan met een verdediging in de trant van “Ja wij bepleiten inderdaad een natiestatelijke herinrichting van Europa, maar we willen natuurlijk geen oorlog”. Dat komt in de buurt van mensen die zijn opgepakt onder verdenking van het voorbereiden van een terroristische aanslag en zich verdedigen met de stelling dat ze alleen maar bezig zijn met het ontwerpen van een nieuw computerspel waarin de speler aanslagen moet proberen te verijdelen.
Natuurlijk kan een dergelijke procesgang stuiten op blokkades. Zou het openbaar ministerie na aangifte daadwerkelijk vervolging instellen? Zo ja, zou een rechter de verdediging in de trant van ‘ons pleidooi voor een natiestatelijke herinrichting van Europa hoeft niet te leiden tot oorlog en genocide’ afwijzen? Zo ja, is de Tweede Kamer dan bereid om de veroordeling aan te merken als een ambtsmisdrijf, waarna krachtens artikel 119 van de grondwet vervolging door de Hoge Raad plaatsvindt?
Dat is een weg vol hindernissen. Daarnaast moet er nog een andere weg worden aangelegd. Die van preventieve maatregelen door natiestatelijke herinrichting staatkundig te blokkeren. Dat kan alleen door de oprichting van de Verenigde Staten van Europa. In mijn boek Verbondenheid, Veiligheid en Voorspoed leg ik uit welke weg we daartoe moeten bewandelen. Kijkt u maar eens even naar de Trailer.
Het Verenigd Koninkrijk heeft namelijk van 1803 tot 1940 vele pogingen gedaan om van het Britse Empire een grote federatie te maken. Ze hadden van de afgescheiden dertien kolonies geleerd dat een federatie verbondenheid creëert, en tevens de soevereiniteit van de lidstaten garandeert. Als het zijn eigen historische federaliseringsinspanningen uit het stof haalt, beseft men misschien dat werken aan een federatie van de Verenigde Staten van Europa beter is dan Brexit.
Wie weet, misschien komt het er nog van als het Brexit-proces vanaf nu tot eind 2020 verder in de versukkeling geraakt. Het is niet ondenkbaar dat de federalist Michel Barnier, die namens de EU de Brexitonderhandelingen leidt, aan Theresa May het aanbod doet om samen met een aantal landen van het continent een Europese Federatie op te richten. Dat herstelt tevens de verbondenheid in het Verenigt Koninkrijk omdat dan Schotland en Noord-Ierland niet langer de behoefte hebben om zich af te scheiden.
Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa heb ik een boek geschreven. Kijk maar even naar de Trailer. 

Denk eens aan een winkelstraat van – pak ‘m beet – tweehonderd meter. Tientallen winkels. Een bakker, kruidenier, fietsenwinkel, cosmetica, apotheek, mode en ga maar door. Ze zijn allemaal baas in eigen winkel. Ze bepalen zelf wat ze verkopen, tegen welke prijs en met welke kortingsacties.
Maar zodra de Kerstperiode nadert hebben ze allemaal één gemeenschappelijk belang: een sfeervolle kerstverlichting. De bakker kan dat niet in zijn eentje voor die hele straat in orde maken. Daarvoor hebben ze een winkeliersvereniging. Aan het bestuur vragen ze: “Wilt u zorgen voor een sfeervolle kerstverlichting? Te bekostigen uit onze jaarlijkse contributiebijdragen.” En dat bestuur regelt dat dan.
Welnu, dat is een federale organisatie. De winkeliers (=lidstaten) blijven in alle opzichten soeverein in eigen winkel (=staat) en vragen aan het bestuur (=federaal orgaan) om een handvol gemeenschappelijke belangen te behartigen. Het belangrijkste kenmerk is: het gaat om het behartigen van gemeenschappelijke belangen van onderop. Dat bestuur is niet bevoegd om van bovenaf de bakker op te dragen dat hij zijn prijzen verlaagt en voortaan alleen nog maar rond brood bakt.
Daar ligt het Brexit-probleem en de toenemende conflictueuze sfeer binnen de EU. De Europese Unie sloopt met top-down besluiten de soevereiniteit van de lidstaten. Dat ligt overigens niet aan de EU als zodanig maar aan haar verkeerde besturingssysteem in het Verdrag van Lissabon. Dat ding moet de prullenbak in en plaats maken voor een federale constitutie van de Verenigde Staten van Europa. Precies zoals ze dat in 1787 deden in Amerika. Wat hebben wij daarvan geleerd? Niks. Lezen, luisteren en leren is al tweehonderd jaar geen dominante eigenschap van Europese politici. Ze maken liever ruzie.
Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa heb ik een boek geschreven. Kijk maar even naar de Trailer. 

Wijzend op etnische verschillen onderstreept extreemrechts het ‘eigene’ en bestrijdt het het ‘vreemde, het ‘niet-eigene’. Met verzet en desnoods met geweld tegen immigratie.
Om die ideeën te realiseren ventileert het een hang naar een autoritaire staatsvorm, hetzij door streven naar een dictatoriale bestuursvorm, hetzij door te hameren op het falen van democratie.
Waarbij politieke tegenstanders worden gezien als ‘volksvijandige bedreigers’ van het Nederlandse volk.
Er is een opvallende afname van tegenstand vanuit politiek en rechtspraak tegen extreemrechts.
Ook de bevolking, die tot voor kort afwijzend stond tegen extreemrechts geeft extreemrechts ruimte in het maatschappelijke debat.
Ideeën van extreemrechts worden steeds minder in verband gebracht met de ideeën van het nationaalsocialisme en gezien te worden als een willekeurige andere politieke mening.
Extreemrechts komt uit een isolement, bijvoorbeeld door het openlijk steunen van het gedachtegoed van het Forum voor Democratie en van de Partij van Wilders, standpunten die tot voor kort tot alleen binnen het domein van extreemrechts werden verkondigd.
Met als gevolg dat ook mensen met betere opleidingen en goede maatschappelijke perspectieven zich durven aan te sluiten bij extreemrechtse organisaties.

1923: Hitlers eerste maar mislukte staatsgreep en daarmee de kans om in de gevangenis Mein Kampf te schrijven;
1933: Hitlers benoeming tot Rijkskanselier en daarmee het begin van zijn alleenheerschappij;
om vervolgens George Orwells boek ‘1984’ te lezen waarin alle gruwelijke trucs en misleidingen van extreemrechts op een rijtje zijn gezet.
Niet dictators creëren moord en doodslag, maar zij die het laten gebeuren. Binnen de zeer verdeelde Europese Unie is die kans groter dan in een Europa met de staatsvorm van een federatie. Over het nut en de noodzaak van het oprichten van de Verenigde Staten van Europa schreef ik een boek. Zie de Trailer.