Is er na de amorele en immorele besluitvorming over asiel, gisteravond in de TK, nog twijfel over het nut en de noodzaak om gekozenen niet eerder tot de TK toe te laten dan na overlegging van overtuigend bewijs van bekwaamheid en geschiktheid voor het vervullen van het politieke ambt, het belangrijkste ambt ter wereld? Aristoteles zou zich in zijn graf omdraaien bij kennisneming van deze ‘ondeugden ethiek’.
Crapuul aan de macht, symbool van een dood politiek systeem, nog maar één stap verwijderd van – door noodwet gelegitimeerd – regeren bij decreet, de komst van een ochlocratie, een duistere periode van razzia’s door marcherende gewapende benden, op zoek naar ‘vijanden’ die het legitimeren om de rechtsstatelijke beginselen te vernietigen. De rule of law wordt de rule by law: het geschreven recht misbruiken om het recht te ontmantelen.
Een sterke man wordt gezocht en gevonden, de grondwet wordt opgeschort, eerst gaan de illegalen en anders dan wit gekleurde legalen eraan, daarna de linksen, daarna de intellectuelen en in elk geval de onafhankelijke rechters en de vrije pers.
Wie kan dit verval stoppen? De wetenden met kennis maar zonder macht? De moedigen met durf maar zonder achterban? Ze zullen elkaar ontmoeten, in concentratiekampen, gedeporteerd naar een land in Afrika, Azië of Zuid Amerika. En de rest van het volk? Dat wordt afgeleid met ‘brood en spelen.’
Positivisme of negativisme zijn niet langer relevant. Wie geeft zich rekenschap van het enige ‘isme’ dat hier van toepassing is, het realisme van de geschiedenis? Zal de Eerste Kamer dat realisme begrijpen? Als die deze amorele asielwetgeving verwerpt is het slechts een tijdelijke vertraging van het verval, te vergelijken met de mislukte poging van Hitler in 1923 om de absolute macht te grijpen. Waarna hij die in 1933 verwierf. Dat duurde dus tien jaar. Zal het nu sneller gaan? Dat zal afhangen van de samenstelling van de Tweede Kamer na de oktober ‘25 verkiezingen.
Leo Klinkers